فریاد تنهایی در اوج بی کسی

تنها یادگاری مونده از ۸۹ زنجان خوابگاه الغدیر عصر چهارشنبه های آخر ترم اول ارشد لپ تاب برداشتم رفتم ساختمان ریاضی پیش فاطی که با هم داخل سایت دانشکده وبلاگ برام درست کنه اوخ خدای من همدم ۱۲ سال و چند ماه شده اووووم یادآوریش هنوز هیجان داره برای من تنها بهترین هدیه بود وبلاگ فاطی دنبال میکنم میفهمم خوبه یا آشفته الان سرما خورده خدای من چقدر دوری از هم آخرین بار اسفند ۹۲ دیدمش چقدر گذشته شاید سال جدید رفتم بچه ها ببینم اووووم بازم دانشگاه و دانشجو شدم توی سن ۳۷ سالگی دوستش دارم من از اون آدمهایی بودم دانشگاه ۱۷ سالگی شروع با ۲۳ ارشد تمام ۱۰ گیر رفتن خودم تا دوباره تصمیم به درس یکسال کنکور به شدت سال ۹۸ تا شهریور ۹۹ بعد رفتن آموزشگاه حسابداری از مهر ۹۹ تا اسفند ۱۴۰۰ بعدشم دانشگاه مهر ۱۴۰۱ همیشه سرکلاس میخندم میگم من از ۱۰۰ شروع به صفر رسیدم لذت میبرم الان دانشگاه دوست بهم لذت میده به نظرم باید سالهای ۱۷ سالگی بچه گی میکردم ولی تجارب گوناگون هرساله این دوست ۱۲ ساله ام از درد و رنج و سختی هام نوشتم الان تنها تنهایی ولی عاشق خودم فریاد تنهایی در اوج بی کسی...

دختری مثل تموم دختران ولی با روحیه حساس تر عاشق ژن و تحول و عاشق تنهایی بودن وبا پشتکار فروان و آرزوهای دست نیافتنی ولی باهوش عاشق گریه و تنهایی و دلبسته خاطرات نهفته در صندوقچه خاطراتم
عاشق راه رفتن توی بارون، عاشق راه رفتن توی تاریکی جاده
می نویسم اززمانیکه خیلی دلتنگم و نامردی اطرافیانم دیگه قابل تحمل نیست می نویسم تا مرحمی بر روی زخمم باشه

فریاد تنهایی در اوج بی کسی...

محیط کار از دست خودم ناراحت از بس ساده ام محیط کارگری بیسکویت و بستنی یادمه منی که خیلی جاها کار کردمیاد دهه 90 افتادم هنوز دختر بیست و چند ساله بودم همه میگفتن برم از ایران نمی‌گم قسمت ته دلم با رفتن نبودهنوز با خودم عشق نکرده بودم با لیلای تنها با رویا ها خدایا 3 ترم مونده درسم تمام بشه درس و کار این روزها دچار افسردگی شدم فقط تنهایی و خواب دلم میخواد کار زنی که 50 سالش دلم برای تنهایی هاش می‌سوخت با دوستی وارد شد بعد شروع به حرف و شایعه پشت سر من شد طوری هیزم بیار دیشب خونه موسوی رفتم کمکش برای چیدمان خونه اش اون بهم گفت مغزم هنگ کرد توی این سالهای تنهایی هان سعی کردم روی حرکاتم و حرفم از قبل فکر کنم هنوز همون لیلا ساده و صاف و صادق بیست ساله توی سن 30 اندی سال تا من باش بی اعتماد ترین فرد به اطرافم باشم چقدر دلم برای خوابگاه با تمام سادگی هاش تنگ فریاد تنهایی در اوج بی کسی...

هفته قبل 18 مشهد بودیم چقدر خوب بود سال 84 رفتم با همکلاسی های شهرکرد چقدر بد بود فریاد تنهایی در اوج بی کسی...

بچه بودیم چیزی جا میگذاشتیم بهمون میگفتن مواظب باش خودت جا نزاری..‌‌.دیروز بارون قشنگی اومد رفتم میدان با یه کاسه آش یه گوشه که کوه و مسجد لطف اله در یه زاویه و تاریک چقدر قشنگ نگاه به آسمان دونه های بارون همدیگر دنبال میکردن یاد دوران دبستانم سالهای 70 افتادم دختر بچه پشت پنجره به حیاط تاریک و باریدن برف و باران دور لامپ‌ها قشنگ بودن گم شدم تا رسیدم به سالهای دهه 80 دانشگاه و برف و تعطیلات بازم داخل خاطرات گم شدم رسیدم به دهه 90 زنجان و خوابگاه اونقدر غرق شدم اشک از چشمام راه افتاد رسیدم به دهه 1401 صحنه امام رضا بارون نصف شب تاریک و امنیت راه رفتن نگاهت به آسمان خدا تا داخل میدان قشنگ من لیلای خودم جا گذاشتم این انتهای من باید با خودم و تنهایی هام باشم کسی که نیست دلم امنیت شغلی زندگی و گذران آرام دوران پیری پدر معصومه دوست دوران دبستانم فوت کرد ناراحت شدم معصومه یادمه دختر پولدار که اولین لباس ها و کیف ها مد شده تنش بود منم خیال بافی برای خرید کت و دامن مدرسه ای میکردم بعدها با پسر عمویش از قضا پسر خاله مادرم ازدواج کرد و با خوشبختی زندگی می‌کنه معصومه یادمه بعد از رفتن زهرا جبار عشق کودکی سمت معصومه که دختر خاله اش بود کشیده شدم .....وای خدای من چقدر تنهایی سپری کردم تا رسیدم الانم که لیلا مانده و خودش باید کوه برای تنهایی هاش باشه خداجون می‌دونم هستی کمک کن بعد از عید کار خوب پیدا کنم می‌دونم تنهام نمیزاری فریاد تنهایی در اوج بی کسی...